aynı fotoğraf karesi

Şimdilerde cereyan eden her türlü aile kurumunun oluşumu ve genişlemesi mevzularında, mutluluğun bir parçası: hepberaber olmak.

Maalesef, hayatımın en güzel yıllarında annemle babamın ayrılması, hele bu şoku atlattıktan sonra daha da hissedilir derecede rahatsız edici.

Yeğenimin doğumunda bile birinin hastaneye girmesi, öbürünün çıkmasına bağlıydı.

Şimdi baktığımda, sanıyorum hiçbir mutlu günümde aynı fotoğraf karesine giremeyeceğiz. Daima ortam gergin olacak, daima ailenin içinde olması gereken kutlamaları minimum düzeyde geçsin diye çabalamakla ve  uktelerimizle yaşayıp gidicez.

Tek duam, eğer bir aile kurabilirsem, bunları onlara yaşatmayayım hiçbir zaman. Elbette kimse istemezdi ama n'olur ben bunun içinde bir daha hiç olmayayım.