22 Nisan 2014 Salı

Anne Oldum Ben

Ben artık anne oldum.
Anneliğimin ilk günleri açıkçası epey zordu. Gerçekten çok yorucuydu ki o kadar yardım edenimiz olmasına rağmen. Ayşe'yi ilk gördüğüm anda epeyce ağladım. Ne hissettiğimi bilmiyorum, neden ağladığımı da bilmiyorum. Belki de onu bir süre kucağıma alamadığım için, belki doğum istediğim gibi olamadığı için, belki de Ayşe'nin ilk anlarında yanında olamadığım için ağladım. O an aklıma her gelişinde aynı boğaz düğümlenmesi tekrarlanıyor hala :)
Ayşe'yle birbirimizin dilinden anlamamız biraz vaktimizi aldı tabi, ama özetle 2. aydan itibaren aşağı yukarı idare eden bir düzenimiz oluştu gibi. Çok şükür.
Bakım mesele değil, zor ama o kadar zevkli ki.. Onun hele de emerken gözümün içine bakışı, bakarken benim gülüşüme karşılık vermesi, gülmesi sonucu memenin ağzından çıkışıyla tekrar hemencecik memeyi kapması. Emerken çıkardığı sesler. Uykusunu aldığında ve uyanırken beni yanında görmesiyle birden gülüvermesi, gülüverirken yaptığı o utanır gibi hareketler.... Allahım saymakla bitmez gözümdeki o kareler...
Yani nasıl desem, çocuğun ağlamayacağını bilsem seviyorum diye ısıra kopara bitirivericem kızı.
Bazen tutamıyorum ısırıyorum da galiba...
1 Mayıs'ta ücretli iznim bitiyor. Bir karar verme zamanım yaklaşıyor. İş konusu devamlı gündemimizde. Önüme fırsatlar çıkıyor, ben de çalışmak istiyorum zaten, ufaktan evden de başladım zaten çalışmaya. Evet, evden çok verimli olmuyor, iş hayatından hele de kariyerimin bu başlangıç aşamalarında bu kadar kopmamam lazım evet. Evet evet evet....
 İşte bu evetlerden çok benim amalarım var galiba.
Ama benim kızım var evde.
Ama benim kızım dada iki buçuk aylık
Ama benim kızım daha emiyor, ek gıda almıyor
Ama ben kızımdan kopamıyorum,
Ama ben kızımsız duramıyorum
Ama ben kızımı bırakıp şimdi işe gidersem hep ağlayacak, üzülecek sanki
Ama ben kızımı bırakıp işe gidersem şimdi bir tarafı eksik kalacak sanki
Ama sanki benden soğuyacak, sanki beni daha az sevecek
Ama sanki sana ihtiyacım yok gibi davranmaya başlayacak bana
Ama sanki benim onun annesi olduğum gerçeği onun sadece ihtiyaçlarını karşılamamla alakalı, bu yüzden bunları gidereni annesi zannedecek.
Ama ben kızımı çok özlerim
Ama sanki o da beni özler ....

Allahım bu nasıl zor bir şeymiş. Bir annenin yavrusundan günün bir süreliğine de olsa ayrılmak zorunda kalması.
Düşündükçe afaganlar basıyor, yumruk yumruk oluyor boğazım. Hani daha kim bakıcaki hangi evde nasıl bakılacak konularına hiç girmiyorum.

Ben çünkü çocuğumu bırakabilmiş değilim daha...